می خواهم بنویسم آنچه را که باید بدانم و می خواهم بخوانم آنچه را که باید به پیش ببرم .زنده ام وباید زندگی کنم.فکر می کنم تا به چیزی پی ببرم .می دانم که اگر او باشد من هم خواهم بود.پس او هست و من هم باقی می مانم .چرا خود را پیدا نمی کنم ؟چرا او در کنارم هست ولی من او را نمی بینم !چرا نمیتوانم او را بفهمم؟دوست دارم بدانم که چرا خود را در میان همگان نمایان نمی کند؟پس تا به کی می خواهد در این پیله ی نامرئی پنهان بماند؟می خواهم کاری کنم که او را ببینم !!

به امید دیدن یار راه را با چشمانم تا کیلومترهاطی کنم.به امید دیدن یار جاده های انتظار را از یاس های سپید گل افشان می کنم.به امید دیدن یار تمامی کوچه پس کوچه ها را از بوی گلاب عطرآگین می کنم.به امید دیدن یار کوچه باغ های طبیعت را با آب زلال آبیاری می کنم .به امید دیدن یار همه ی واژه های قشنگ را از بر می کنم.به امید دیدن یار تک تک ستاره های آسمان را نقاشی می کنم ودر آخر می گویم که به امید دیدن یار موعود لحظه ی دیدار یعنی آدینه ی دگر را لحظه شماری می کنم.

ای صاحب عصر بدان که انتظار را منتظران می کشند وفراق را رفقا،وعده ی دیدار یار را یاران لحظه شماری می کنند و روز میعاد را دل دادگان به یار .